Zespół Jelita Drażliwego – co powinniśmy o nim wiedzieć?

Jakie są przyczyny niniejszego zaburzenia? I jak sobie z nim radzić? Odpowiedzi na te pytania oraz inne, istotne informacje na temat Zespołu Jelita Drażliwego znajdziesz w poniższym artykule.

Zespół Jelita Drażliwego (znany również jako IBS, a wcześniej nerwica jelit) jest jedną z najczęstszych chorób przewlekłych dotykających dorosłych Polaków (po 20 i przed 40 rokiem życia). Związane z nim dolegliwości, mimo iż nie zagrażają bezpośrednio życiu pacjentów, często ograniczają ich codzienne funkcjonowanie i znacząco obniżają poczucie satysfakcji z życia. Uporczywe bóle brzucha, problemy z wypróżnianiem, a nawet częste biegunki, to tylko niektóre z objawów niniejszej choroby. A co jeszcze powinniśmy o niej wiedzieć?

Zespół Jelita Drażliwego – charakterystyka i przyczyny występowania

IBS jest obecnie najczęstszym zaburzeniem występującym w obrębie przewodu pokarmowego. Charakteryzuje się zespołem objawów, które mogą przywodzić nam na myśl inne choroby przewlekłe związane z niniejszym układem. Niemniej jednak, zespół jelita drażliwego, pomimo nieprzyjemnych objawów, nie jest związany z zaburzeniem anatomii określonych struktur przewodu pokarmowego. Chociaż bezpośrednie przyczyny IBS nie zostały jeszcze od końca poznane, uznaje się, że za występowanie zaburzenia mogą odpowiedzialne być takie czynniki jak:

• przewlekły stres;
• zaburzenia flory bakteryjnej w obrębie jelit;
• długotrwałe przyjmowanie niektórych leków (np. antybiotyków);
• stosowanie nieodpowiedniej (obfitującej w niezdrowe tłuszcze oraz cukry) diety;
• siedzący tryb życia;
• niska aktywność fizyczną;
• przebyte wcześniej zabiegi w obrębie przewodu pokarmowego.

Zespół Jelita Drażliwego – objawy

Wśród najczęstszych objawów tego zaburzenia, z pewnością możemy wyróżnić uporczywe zaparcia oraz silne (zazwyczaj kujące lub piekące) bóle brzucha. Dodatkowo, pacjentom mogą towarzyszyć:

• nagłe biegunki;
• silne uczucie ucisku w okolicach podbrzusza;
• oddawanie stolca o zmienionej konsystencji (zawierającej szklisty śluz);
• uczucie przelewania oraz pełności w brzuchu.

Charakterystyczne dla przebiegu zespołu jelita drażliwego jest ustąpienie objawów bólowych, bezpośrednio po oddaniu stolca.

Ważną informację stanowi również fakt, iż za nasilenie objawów w przebiegu IBS, często odpowiada stres związany z życiem codziennym. Dlatego też, w niektórych przypadkach pomocne może okazać się wsparcie ze strony wykwalifikowanego psychologa, który podpowie nam jak radzić sobie z silnymi emocjami i szybko redukować napięcie wywołane przez konkretną sytuację.

Zespół Jelita Drażliwego – diagnostyka

Diagnoza niniejszego zaburzenia często stwarza specjalistom wiele problemów, a to za sprawą objawów, które mogą przywodzić im na myśl szereg innych chorób związanych z przewodem pokarmowym. Niemniej jednak, w celu postawienia trafnego rozpoznania, lekarze zalecają pacjentom wykonie badań specjalistycznych, na które składają się:

• badania obrazowe (w tym zdjęcie RTG oraz USG jamy brzusznej);
• badanie przy pomocą endoskopu (kolonoskopia lub gastroskopia);
• badania laboratoryjne (kału oraz krwi).

Chociaż powyższe badania nie wskażą bezpośrednio na występowanie zespołu jelita drażliwego, będą one w stanie wykluczyć inne przyczyny nieprzyjemnych objawów.

Pomocne w rozpoznaniu IBS okazują się jednak „Kryteria Rzymskie”, które stanowią standardowe narzędzie diagnostyczne w przebiegu badań klinicznych. Według nich o Zespole Jelita Drażliwego możemy mówić wtedy, gdy:

• Bóle oraz dyskomfort w okolicach brzucha utrzymuje się przez co najmniej 12 tygodni w ciągu ostatnich 12 miesięcy;
• Przebyte bóle brzucha charakteryzowały się co najmniej dwiema z podanych cech (łagodniały po wypróżnieniu, ich początek wywołany był zmianą rytmu wypróżnień lub zmianą wyglądu i konsystencji stolca), wzdęciem brzucha przez co najmniej 1/4 dnia, pojawieniem się śluzu w więcej niż 1/4 defekacji).

Zespół Jelita Drażliwego – sposoby leczenia

Leczenie niniejszego zaburzenia opiera się przede wszystkim na podawaniu leków rozkurczowych oraz na diecie opartej o zasady zdrowego odżywiania. Niezwykle ważne jest również opanowanie przez pacjenta specjalnych technik radzenia sobie ze stresem oraz wprowadzanie do codzienności przynajmniej umiarkowanej aktywności fizycznej.